Zit jij op koers?
Eigenlijk heb ik een hekel aan die kop, aan die woorden die daar staan. Hoezo 'zit jij al op koers?' Waar bemoei jij je mee. Wat een flauwekul, dat doelgerichte gedoe. Echt iets van deze maatschappij, dacht ik dan. Nou poep, ik doe niet mee.
Totdat ik ging begrijpen dat dat niet zozeer hoefde te gaan over doelen stellen en een zg. carriëre, maar dat er in het leven zelf een bedoeling zit; een pad dat te maken heeft met zingeving en dus ook met levensgeluk.
Ik kom erop omdat ik laatst weer een sessie had waarin een prachtige, krachtige vrouw in diep verdriet benoemde dat ze voelt dat ze al járen zoveel te bieden heeft, maar toch maar niet de stap wil nemen. De stap om haar kennis en gaven te gaan delen, de stap om te gaan staan voor wat ze te bieden heeft.
Deze vrouw bezit zulke mooie, helende kwaliteiten waar mijns inziens heel veel mensen van zouden kunnen genieten en misschien ook wel genezen.
Haar weerstand zat vooral op het begrip 'een eigen praktijk hebben" (ze zei het ook op een denigrerende toon) en het zg. 'helpen van anderen'. Ze walgde er bijna van. Ze vond het arrogant, overdreven en een gedoe. Ze had het gevoel dat haar ego met haar op de loop zou gaan.
Maar eigenlijk bleek dat ze gewoon heel, heel bang was. Bang voor de veroordeling; wie zij nou dacht dat ze was om iets bijzonders te bieden te hebben.
... weet je hoe váák ik dit hoor? Ontelbare keren.
Vrouwen die diep van binnen zo'n diep, diep oordeel over zichzelf met zich mee dragen. Dat is zo verdrietig. Daarbij komt ook dat ze vaak veel vage lichamelijke klachten hebben en dat niemand dan iets kan vinden. Deze vrouw gaf aan in ons gesprek dat ze diep van binnen wíst dat om deze reden haar lichaam helemaal vast was gaan zitten. Zo vast dat ze heel veel dingen niet meer kon doen. Poeh ...
Het onderzoeken van je weerstand, het in de ogen durven kijken van je onzekerheden en oordelen over jezelf en de waardering die je (weer) voor jezelf en het leven mag gaan voelen zijn belangrijke aspecten in de stappen die te zetten zijn in het wérkelijk gaan leven van jouw pad, jouw weg, jouw roeping. En hoe over-the-top het woord roeping ook mag klinken, ik denk dat we er echt allemaal een hebben. En dat deze roeping (hoe klein of groot die ook is) jouw uiteindelijk zal brengen bij jouw geluk. Jouw zingeving aan dit leven. Dat is wat ik me altijd voor ogen ben blijven houden op mijn eigen weg hierin. En precies daarom werk ik zo graag met vrouwen. Omdat ik die weg zo ontzettend herken; van dat uit de weg gaan van trots zijn op je kwaliteiten en stáán voor jouw eigen unieke talenten. En dat is waarom ik ook zo graag werk met groepen vrouwen; omdat zij elkaar hierin kunnen spiegelen en van daaruit elkaar zo enorm sterk kunnen steunen en bekrachtigen. En dat is dan ook precies wat er gebeurt in de powercirkels (hence the name ;) en ook in de retraites. Het vraagt moed en verantwoordelijkheid om je weg te gaan. En dat is wat wij vrouwen heel goed kunnen: verbinden, bemoedigen, steunen en bekrachtigen. Hooray for us sisters! <3
