Kwetsbaarheid toelaten
Je kwetsbaar voelen; kwetsbaarheid toelaten is best moeilijk.
Klein en kwetsbaar zijn, voelt niet altijd even prettig haha, in deze grote, boze buitenwereld.
Maar buiten dat ik tegenwoordig heel goed kan accepteren dat er is wat er is in mij, aan gevoelens en dat ik wéét dat ik er doorheen moet (er dus niet omheen kan;), kwam ik toch ook weer in een heel oud stukje terecht. Van een diepe angst om niet (goed) genoeg te zijn, om er niet volledig te mogen zijn en om dan in die dwaling, het contact met mijn innerlijke lichtje te verliezen. En dat voelde helemáál klein. Zo klein. En nietig. En verdrietig.
Ik denk dat de reden dat ik zo diep heb kunnen gaan en dat ik hier nogmaals doorheen moest is, omdat dit in mijn ogen ook het proces is waar de wereld in deze Cojonatijd doorheen gaat. Het zijn zulke diepe en donkere tijden voor ons allemaal. Met zoveel onzekerheid; zoveel angst, onduidelijkheid en onzekerheid. In ons mensenleven is dat nog nooit zo overweldigend geweest, denk ik.
En die energie is overal voelbaar. In iedere vezel, in iedere cel, of je je er nu van bewust bent of niet.
Dit soort energie kan ervoor zorgen dat je je heel klein gaat voelen. Omdat je bang bent. Omdat alles onzeker is.
En nu, nu ik daar weer uit aan het komen ben is het net alsof ik me meer dan ooit besef hóe ongelofelijk belangrijk het is om dat contact met je innerlijke lichtje te koesteren: het is je kompas, je levenslust, je basis, je bron. Het opent je hart, laat je bloed weer stromen, je ogen stralen en zorgt dat je je rug recht en je taak (weer) oppakt. Die taak waarvan je weet dat jij daarvoor híer bent.
En met dat weten, dat bewustzijn, kun jij ook weer zorgdragen voor het lichtje van die ander. Het is nl. zo dat door zorg te dragen voor jouw eigen licht, je onbewust de ander uitnodigt om ook te mogen stralen. Zo prachtig is dat.
Maar het zou ook nog zo kunnen zijn dat door jouw lichtje extra te laten stralen door werkelijk je pad, je missie te volgen; je hiermee anderen ook kunt helpen en bijstaan om weer bij hun eigen lichtje te komen.
Heb jij scherp wat jouw unieke bijdrage aan de wereld zou kunnen zijn?
Zoals ik het als mijn roeping voel om vrouwen te bekrachtigen hun authentieke missie te leven, omdat ik geloof dat de wereld er dan mooier en milder uit zal komen te zien. Is het zaak dat ik mijn licht laat schijnen. En dat ik daarvoor mijn verantwoordelijkheid neem.
Zo zie ik het ook als jóuw taak/verantwoordelijkheid om jouw licht te laten schijnen. Omdat dat kan en omdat dat mag. Jij mag er helemaal zijn. Met alles wat er is. Met licht en ook de schaduwen. Want hoe meer jij werkt om jouw licht te laten stralen, hoe kleiner de schaduwen zullen worden.
En met dat licht zul jij van onschatbare waarde kunnen zijn voor de wereld.
De wereld heeft jou nodig. Wij hebben jou nodig.
Dit is een uitnodiging om jezelf niet langer klein te houden.
Om je niet langer te schamen of je bescheiden op te stellen.
Maar om je licht te laten schijnen!
Ook al is dat misschien nu nog niet helemaal voluit en met wat voorzichtigheid.
Alles is goed!
