Het kado van ouwe shit
Soms moet je weer helemaal afdwalen, om iets terug te vinden.
Er vanaf gaan, om er weer bij te kunnen.
Hoe vreemd zit een mens (ik) toch soms in elkaar.
Al n poosje kon ik voelen dat er iets wrong, dat er iets ontbrak ofzo. Een gevoel van niet helemaal compleet zijn.
En het leven was dat ook flink aan het spiegelen. Je kent t wel: oude thema’s die terugkeren, oude irritante patronen die opdoemen, monsters die opeens weer uit het niets tevoorschijn komen.
Van die ouwe shit waarvan je wéét; dat is toch al gewéést, dat heb ik toch al gedaan, die les had ik toch al geleerd???
Hóe dan.
Tja.
Duurt effe.
Voor t kwartje valt.
En toen deed zich iets voor.
Dat meteen resoneerde op zielsnivo.
Een workshop coaching met paarden. Mijn lievelings!
Ik ben erin gestapt.
Met hart en ziel, in het energieveld van die kudde prachtige paarden.
En in 1 klap voelde ik het.
Was ik er weer.
Volledig, heel en compleet.
Ik zakte metersdiep in het krachtveld van mijn wezen, vol universele wijsheid en oer-vrouwzijn.
Ik kende dit. Het was meteen zo eigen en vertrouwd.
Én tegelijk realiseerde ik me dat ik dit, dit goud, zo vaak had laten liggen. Vooral de laatste tijd.
Door de waan van de dag.
Het regeren van mijn hoofd.
Terwijl ik wéét dat hierin het goud zit; mijn goud.
De poort tot alles wat ik ben en wil zijn. Dat hier de mooiste dingen kunnen gebeuren, de grootste kado’s uit voortkomen.
Dit is voor mij het veld van creatiekracht. Van authenticiteit en inspiratie.
En ik had daar nu even de paarden voor nodig, om mij te her-inneren.
Soms kun je er niet bij in je eentje, bij dat wat nodig is voor transformatie.
Vaak zit daar juist een blinde vlek en moet je heel even om hulp vragen.
Dus een diepe buiging voor Saskia Wirsing & haar kudde.
Mijn dank is groot.
